Interessant is de vraag welke rol de trekker gaat spelen en of die trekker dan nog over een cabine moet beschikken. Voor de kleinschalige landbouw zoals wij die kennen is het meestal wel handig om een cabine te hebben, al was het alleen maar om de trekker naar het perceel te brengen, bijvoorbeeld voor een grondbewerking. Precisionmakers  laat al mooie voorbeelden zien van autonome bewerkingen met een daartoe aangepaste standaard trekker. Voor sommige kortdurende bewerkingen, zoals gewasverzorging met de veldspuit, heeft het zelfs geen zin om de cabine te verlaten. Bij andere bewerkingen is nodig om een oogje in het zeil te houden, zoals bij poten en zaaien. Kortom, trekkers zonder cabine zullen we in de akkerbouw in NL waarschijnlijk niet veel zien.

 

Hoe kijkt HWodKa tegen veldrobots aan? Voor gewasverzorging (verpleging en bijbemesting) tot op plantniveau, bijvoorbeeld aan de hand van drone-beelden, leent zich de (bemande) veldspuit. Voor niet-chemische onkruidbestrijding, w.o. mechanische onkruidbestrijding is tijdigheid en daarmee samenhangend bewerkingscapaciteit cruciaal. De vraag hoe je effectief en efficiënt, op een niet-chemische manier wortel- en zaadonkruiden tussen en in rijen moet bestrijden op bedrijven met een gangbare bedrijfsvoering lijkt vooralsnog belangrijker dan de vraag welk platform je gebruikt.

 

Bij veldtransport is makkelijker milieuwinst te realiseren door automatisering. Vooral bij rooivruchten is veldtransport bijzonder intensief. Het perceeloppervlak wordt tot twee maal zo vaak bereden als met de oogstmachine en met een vergelijkbare last. Geen wonder dat akkerbouwers bij de hoofdgrondbewerking ervaren dat veldtransport de bodem ernstig verdicht. Vaak nog erger dan de oogstmachine. Geen wonder ook dat rooivruchten als 'intensieve teelten' bekend staan. 'Intensief' verwijst dan vooral naar de mechanische belasting van de bodem. De oude generatie akkerbouwers weet nog dat bietenland ooit een bodemstructuur achterliet die goed ontwaterde……

 

Elders op deze website wordt een pleidooi gehouden voor de inzet van robotcarriers voor veldtransport. Met een tweeledig doel: verhoging van de arbeidsproductiviteit en verlaging van de bodembelasting cq verbetering van de bodemkwaliteit. Een robotcarrier is op zich geen rocketscience, maar het is wel wat ingewikkelder dan de 'simpele' pass-to-pass bewegingen incl. kopakkermanagement, zoals bij grondbewerking. Het is vooral de routing die het ingewikkeld maakt, zeker wanneer je zoveel mogelijk gebruik wil maken van spuitpaden.

 

Het concentreren van veldtransport op spuitpaden stelt bijzondere eisen aan de routing van de oogstmachine en de transportvoertuigen omdat de bewegingsvrijheid van m.n. de carriers wordt beperkt. In denkbare NL-praktijksituaties zijn 2 á 3 carriers met een laadvermogen/rijsnelheid in de orde van 12 ton/10 km•uur^-1 nodig om de oogst af te voeren. Oogstmachine en carriers mogen elkaar niet in de wielen rijden.

 

Voor de routing zijn zeker twee methoden te bedenken: één waarbij een lege carrier de oogstmachine op een willekeurige plek opzoekt (bijvoorbeeld vanaf het moment dat hij door de oogstmachine opgeroepen wordt - Matt Reimer) en één waarbij een lege carrier naar de eerstvolgende wissellocatie gaat waarvan hij weet (routeplanning!) dat de oogstmachine zal passeren samen met een zuster-carrier met een bekende lading. Bij de laatste methode staat het tracé van de oogstmachine vooraf vast en wordt een schatting gemaakt van de wissellocaties op basis van bijvoorbeeld een opbrengstprognose, in combinatie met de wens om zo weinig mogelijk kg•meters te maken op het perceel. De GAOS-rijkaart, incl. obstakels zoals elektriciteitsmasten, kan een belangrijke rol spelen als vertrekpunt voor de routekaart voor de oogstmachine en de robotcarriers.

 

Routeplanning en -optimalisatie lijkt ons een mooi onderwerp voor studenten Agrotechniek omdat het naar ons idee een voor Nederlandse omstandigheden kansrijke niche is voor veldrobots. De autonome techniek is er, rest nog om er slim gebruik van te maken.